تهران

از تهرانپارس تا پروین

مرداد 1391

 

 

راننده             گفتی خیابون چی؟

من               شادآلویی.

راننده             آهان. بالاتر از میدونه. می‏برمِتون تا سرش. ... شادآلویی! چه اسمایی دارن مردم. آخه این چه فامیلیه دیگه؟ یعنی چی اصن؟!

فاطمه            [با خنده] شاید خیلی شاد بوده. یعنی به شادی آلوده بوده!

من               اونوَخ باید اسمش می‏شد شادآلودی؛ نه شادآلویی.

راننده             حالا اینکه خوبه. دیروز یکی داش تو رادیو حرف می‏زد، کارشناسم بود طرف، فامیلش فِک می‏کنی چی بود؟ شوت‏زا!

من               شوت‏زا؟! واقعن؟

راننده             آره به خدا. مجریِ بیچاره نمی‏تونس بگه. کارشناس آقای شوت‏زا!

من               بنده‏ی خدا. باید بره فامیلشُ عوض کنه.

راننده             ثبت احوال باید یه قانون بذاره، بگه آقا اینا که فامیل ضایع دارن، بیان عوض کنن.

من               هَس همچی قانونی.

راننده             حداقل شوت‏زا رُ برداره بذاره ایرانیان. یا اصن بذاره احمدی‏نژاد که هیش‏وَخ فامیلیش یادش نره.

قاه‏قاه می‏خندد.

من               حالا جالبیش اینه که خود احمدی‏نژادم یه بار فامیلش عوض شده. انگار قبلنا صباغیان بوده فامیل خونوادش.

راننده             تو رُ خدا؟ صباغیان؟

من               آره یه همچی چیزی. خودش که البته نه. پدربزرگی، کسیش عوض کرده.

راننده             بنده‏خدا اومد یه کاری کرد تو این مملکت داغونش کردن. خدایی اومد جلوی دزدی مُزدیا رُ همه رُ گرف. اومد عدالت برقرار کنه، ولی داغونش کردن. اصَن تاریخ اسلامُ عدالتخواهی اینه ها. شما ازون اول حساب کن، امام‏حسین اومد، حضرت‏علی اومد، مسلمونا ببین چیکار کردن. زدن فرقِ حضرت‏علی رُ دوتا کردن. چون عدالت داشت. امام‏حسین همین‏جور. هرکی که اومدا، خواس عدالتُ برقرار کنه، داغونش کردن. همین مسلمونا ها.

راستش اول فکر کردم قصدش تمسخر است. آخر به تیپ و ظاهرش نمی‏خورد. اما بحث که به اینجا رسید معلوم شد قضیه جدی است.

من               حالا واقعن به نظرت احمدی‏‏ن‏ژاد می‏‏خواس عدالت برقرار کنه؟

راننده             آره به خدا. آدم باید پا روی ایمانش نذاره. من نمی‏خوام بگم طرفدارشَم. من اصن از اول یه دونه رأیَم به جمهوری اسلامی ندادم. چون اینا به نظرم اون تحصیلاتُ اون کارایی که باید داشته باشن، ندارن. ولی از لحاظ وجدانی بخواد آدم حرف بزنه، حساب کنی احمدی‏نژاد اومد یه کارایی کرد.

من               حالا باید دید این یه سال دیگه رُ چه جوری تموم می‏کنه. اونم با این وضع گرونیا وُ تحریم.

راننده             ای بابا! دوره‏ی جنگ یادتون نیس. ازین بدتر بود. الان که خوبه. زمان جنگ کره تو این تهرون گیر نمیومَد. یَنی یه جایی که کره بود، یه روز می‏خوردیما حال می‏کردیم، معده‏هامون تعجب می‏کرد. اون موقعا گُذش. حالا که هنوز چیزی نشده، خبری نیس. چشم به هم زدیم، سی سال گذش. از اول انقلاب تا حالا قشنگ مو به مو یادمه. اون اول می‏گفتن اینا سه ماه دیگه می‏رن، سه ماه دیگه می‏رن. هرچی گذش باز گفتن سه ماه دیگه می‏رن. سی‏سال گذش هنو هستن.

من               هی سه ماه سه ماه تمدید شد!

راننده             آره به خدا.

من               فقط خدا کنه جنگ نشه این وسط.

راننده             ببین آقا! ما تا خودمون دُرُس نشیما هیچی نمی‏شه. خودمون دُرُس بشیم، نه جنگ می‏شه، نه تحریم می‏شیم، نه استعمار می‏شیم، هیچی. ولی بعید می‏دونم. من ـ جسارت نشه ها! ـ خودمُ می‏گم، بعید می‏دونم دُرُس شیم ما.

من               خب چه جوری باید دُرُس بشیم.

راننده             ببین باید تک به تک دُرُس بشیم. من باید قانع باشم، وجدانی حرف بزنم، وجدانی کار کنم، وجدانی عمل کنم. همینَم منتقل کنم به بچه‏ی خودم. فردا اونم تو جامعه همین‏جوری پیش بره. آسون خودمُ نفروشم. چون الان ایرانیا هرکدوم قیمتی دارن. یکی صدهزارتومن خودشُ می‏فروشه، یکی سه‏هزار میلیارد. ولی قیمت آدم خیلی بالاتر ازین حرفاس. به هر قیمتی آدم خودشُ نفروشه دُرُس می‏شه.

من               انشالا.

راننده             اینم شادآلوییه.

من               خیلی ممنون. چقد تقدیم کنم من؟

راننده             هزارتومن. قابلتَم نداره.

من               کم نیس؟ خیلی راه اومدیم که.

راننده             نه آقا! درسته. نفری پونصد تومنه.